Czy pomieścisz nas wszystkich u siebie?
Elżbieta Zechenter-Spławińska

Czy pomieścisz nas wszystkich u Siebie:
tych złamanych kołem codzienności
tych rozpiętych na krzyżach nadziei,
tych płaczących wśród mgieł niepewności,

wędrujących przez kręgi płonące,
oczyszczonych w wodach Twojej ziemi,
ufających, błądzących, wątpiących,
próbujących zło z dobrem rozdzielić.

Czy pomieścisz nas wszystkich przy Sobie:
przechodzących świata krużgankami -
barokowym podcieniem jabłoni
i przez gotyk, pachnący sosnami,

tych co duszą się, z sercem kamiennym,
tych, co jeszcze nie potrafią wybaczać,
tych, co czują się z wielkich najwięksi
a są ziarnem posianym na piaskach?

Czy pomieścisz nas wszystkich u siebie,
jakim cudem to sprawisz, strzelistym,
byśmy byli w miłości złączeni
pierwsi z pierwszych, ostatni ze wszystkich?